De cycloweek van Campo Bicicleta is nu echt begonnen. De focus ligt helemaal op zaterdag 8 juni. Bike, Eat, Sleep, Repeat is het devies. En ontspannen. 

Dag 1 Acclimatiseren

Vandaag staat in het teken van de heenreis, kennis maken met de groep en een eerste acclimatiseringsrit. Na een zeer voorspoedige reis arriveer ik om 15:30 bij Auberge La Haute Fourche boven op de Col de Mont de Fourche. De organisatie heeft hier twee huizen gehuurd waar we de komende week zullen verblijven. Ik denk dat het een jaar of vijf geleden is dat ik hier voor het laatst was en het ziet er allemaal zeer bekend uit.

Een paar mensen zijn er al. Anderen waren er eerder en zijn al een rondje aan het fietsen. Na het uitpakken van de auto drink ik even wat en is er tijd voor de gebruikelijke small talk. Het hebben van een gemeenschappelijke hobby zorgt er voor dat er geen gebrek is aan gespreksonderwepen. Ook de samenstelling van de groep en de ambities worden al afgetast. Erg leuk en het zorgt voor een prima sfeer wat mij betreft.

Om vier uur is het zo ver. We gaan het eerste rondje rijden. De vroegstarters arriveren exact op het moment dat wij weg willen rijden. Een aantal besluit gewoon nog even mee te rijden. Het credo is vooral voor ontspanning te zorgen en vooral ook berg op licht te blijven rijden. Geen druk op de pedalen, en vooral op souplesse rijden. Tijdens de rit is er tijd om verder kennis te maken met de andere fietsers. En dat zijn stuk voor stuk wedstrijdrijders, of zeer ervaren gran fondo deelnemers. De groep bestaat niet alleen uit Nederlanders. In het gezelschap zitten ook een Schot, Nieuw Zeelander en een Deen. Alle drie zijn ze lid van team SmartDry en rijden ze bij de Elite amateurs. Ik fiets op niveau heb ik in de gaten.

We rijden uiteindelijk een rondje van 47 kilometer wat glooit en lekker is om de benen los te rijden. Wat echter veel fijner is, ik fiets heerlijk ontspannen. En dat voelt geweldig. De wattages die ik inieel trap liggen wat hoger dan eigenlijk de bedoeling is, maar het voelt gewoon goed. De laatste klim laat ik bijna iedereen rijden, fiets lekker licht naar boven en geniet. Als ik afstap is de gemiddelde snelheid 25,2 kilometer per uur. Lager dan de snelheid die ik voor ogen heb tijdens Les 3 Ballons. Ik heb echter heel rustig gereden en die wetenschap motiveert. De week is wat mij betreft meer dan goed begonnen.

Dag 2 Col d’Oderen en Grand Ballon

Vandaag staat een deel van het parcours ter verkenning op het programma. En in die verkenning zijn de Col d’Oderen en de Grand Ballon opgenomen. Respectievelijk 9,7 en 24,8 kilometer lang. Ook vandaag is het devies: Rustig aan doen en vooral acclimatiseren. Er zal volop tijd voor foto’s maken zijn en het is de bedoeling onderweg aan te leggen voor de lunch.

Voordat we weg gaan is er voor liefhebbers de mogelijkheid om een aantal core stability oefeningen te doen. Daar doe ik aan mee want dat vind ik wel lekker. Maar dan is het zo ver. Fietsen maar. Eerst even afdalen naar het fietspad dat ligt op de treinroute naar Le Thillot. Als we dat verlaten beginnen we vrij snel aan de klim van de Col d’Oderen. Gemiddeld is het stijgingspercentage van deze klim maar 3,8 % en hij loopt lekker. Lekker roulerend op een soepele cadans fiets ik naar boven. Halverwege laat ik de snelle jongens gaan en blijf mijn eigen tempo rijden. De cadans ligt hoger dan ik de laatste jaren gewend ben, maar dat is prima. Op souplesse rijden ga ik als het goed is langer volhouden dan puur op vermogen. En net als gisteren kan ik zeggen dat de benen weer goed aanvoelen. Ontzettend leuk is de feature op mijn Garmin die van de klim de stijgingspercentages van de komende meters in de klim laat zien. De kleur geeft aan hoe zwaar de klim is, en dat is erg fijn om te weten. Je kunt je daar prima op instellen ervaar ik. Na de klim volgt uiteraard ook een afdaling. Die gebruik ik vooral om te werken aan mijn daaltechniek. Ik ben niet de allerbeste afdaler en kan op dat gebied nog wel verbeteren. Ook wil ik wel weten wat een afdaling doet met mijn gemiddeld snelheid. In een klim zal die behoorlijk dalen en ik hoop dat ik dat zo veel mogelijk kan compenseren in de afdaling.

Na de afdaling zoeken we naar een plek om wat te drinken en te eten, maar er blijkt niks open te zijn. We kiezen er dus voor om dan gelijk maar de tweede klim te doen. De Grand Ballon. Die wordt begonnen met de beklimming van Le Markstein. Wederom een heerlijk gelijkmatige klim van gemiddeld 3,4%. Ik blijf nu langer bij de snelle jongens en dat gaat prima. Ik waak er echter wel voor me zelf niet op te blazen. De cadans blijft lekker soepel en dat is dus wederom een goed teken. Na een kilometer of 12 laat ik de snelle jongens gaan. Ze gaan steeds harder rijden en langzaam maar zeker rijden ze bij me vandaan. Na Le Markstein volgen een paar kilometer vals plat tot de laatste 2 kilometer die weer wat steiler zijn. De 24 kilometer zijn gevoeldsmatig snel voorbij gegaan. Boven op de Grand Ballon doe ik mijn windjack aan en geniet van een lange en goed lopende afdaling. Ook die gebruik ik om aan mijn daaltechniek te werken. Na de afdaling wachten we op elkaar en drinken en eten we wat. We hoeven niet lang te wachten op de auto van de ploegleiding. De fietsen gaan deels achterin en boven op het dak. We lijken wel echte professionals. We worden terug gebracht naar ons verblijf en bij het uitstappen schiet de kramp in mijn hamstring. Dat heb ik al eens vaker gehad. Dat moet ik maar even in de gaten houden. Morgen in ieder geval beter drinken. Daar moet ik echt aan werken. Aan het einde van de rit van vandaag had ik na 80 kilometer niet eens één bidon leeg terwijl het erg warm was.

Uiteindelijk rijd ik vandaag 24,5 kilometer per uur gemiddeld. Wat langzamer dan gisteren, en nog steeds onder de streef snelheid, maar wederom erg ontspannen. Als de benen zo goed blijven als nu heb ik er alle vertrouwen in.

Dag 3 Les Sevreres en Planche de Belles Filles

Vandaag staat in het teken van het verkennen van de eerste en laatste beklimming uit het programma. We moeten de route aanpassen omdat het parcours is aangepast. De Ballon de Servance is vervangen door Les Sevreres. Waarom dat is gedaan weten we niet. Mijn herinnering aan Les Sevreres is geen goede. We dalen af van de kant waarvandaan ik hem een keer heb beklommen en in mij herinnering is het laatste stuk verrekte steil en net wat beter en breder dan een geitenpad. Goed dus dat we die klim gaan verkennen. Maar eerst de Planche Belles Filles.

Om 09:30 rijden we weg en we moeten een kilometer of 40 rijden voordat we kunnen beginnen met de beklimming. Goed om warm te worden en aan de temperatuur te wennen want het is warm vandaag. We moeten ook nog wat klimmetjes op voordat we echt kunnen gaan ‘genieten’ van de laatste klim van Les 3 Ballons. Ik besluit nu heel bewust hetzelfde concept toe te passen als bij de eerste twee ritten. Vooral lekker op souplesse rijden en wennen aan het klimmen. Ik wil voor zaterdag een goede cadans hebben die ik lang kan volhouden. Daar waar ik vandaag mee kan met de snelle jongens doe ik het maar als het me ook maar iets te snel gaat laat ik ze gaan en rijd mijn eigen tempo. Dat bevalt me uitermate goed. Ik merk dat ik een cadans aan het vinden ben die erg goed bevalt. Het resultaat is wel dat ik als eenzame fietser tussen de snelle en ‘minder’ snelle fietsers van onze groep in rijd. De analogie met het lied van Boudewijn de Groot (Hoe sterk is de eenzame fietser) is natuurlijk groot want ik weet hoe sterk ik ben ten opzicht van de anderen in de groep. En dat is helemaal goed. Op mijn leeftijd hoef ik me niet meer te meten met fietsers die zeker 30 jaar jonger zijn en 10-15 kilo minder wegen.

Na 40 kilometer is het dan echt zo ver. We gaan beginnen aan de Planche de Belles Filles. Na een korte aanloop is het na de afslag van de klim gelijk raak. Het stijgingspercentage loopt op mijn Garmin al snel op naar 13%. Mijn hoop om het lichtste verzet over te houden voor het laatste zeer steile stuk van de klim gaat in rook op. Ik moet al snel naar dit verzet schakelen. Maar goed, de klim is maar een kilometer of 5 lang. Dat hou ik toch nog wel vol? En ja dat lukt, maar het is harken om boven te komen. Ik kan wel langer blijven zitten dan normaal en dat is een goed teken. Maar het blijft harken. Stijgingspercentages boven de 8-9% zijn dus nog steeds niet ‘mijn ding’. Ik let goed op de weg want we moeten hier straks ook nog naar beneden. Het laatste stuk van 200 meter is ongemeen steil en kost veel moeite. En ik ben nu nog fit. Op zaterdag moet ik er dus voor zorgen dat ik ook nog wat over hou voor deze klim. Als iedereen weer boven is kunnen we genieten van de afdaling. In het begin met nog veel bochten, maar aan het einde kan ik de fiets laten lopen. Daar haal ik mijn hoogste snelheid ooit: 91,9 kilometer per uur. Ik had wel in de gaten dat het snel ging, maar dit had ik niet verwacht.
We moeten voor een deel dezelfde weg terug voordat we aan de klim van Les Sevreres kunnen beginnen. Dat betekent gelijk weer klimmen, maar met relatief aangename stijgingspercentages. Ook Les Sevreres loopt lekker tot een kilometer of 2 onder de top. Daar wordt hij gemeen steil tot je boven bent. Ik fiets net als de hele daag weer mijn eigen tempo en cadans. Als iedereen weer boven is gaan we afdalen. Met mijn herinnering blijkt niks mis te zijn. Smal, steil, slecht wegdek, gaten veel bochten. Ik ben geen superheld is dit soort afdalingen en ben dus veel aan het remmen. Na de tocht moet ik heel erg goed mijn carbon wielen controleren want ik ben bang dat ze te heet worden. Het zou me niks verbazen als er zaterdag veel valpartijen gaan zijn op dit stuk. Het laatst deel van de afdaling gaat weer goed. De weg is breder, veel beter en minder steil.
Na de afdaling vinden we een terras waar we wat kunnen drinken en dat komt goed uit. Voor het eerst in twee dagen is er iets open én de bediening is voor de verandering vriendelijk. We genieten van wat fris en een kop koffie. We rijden nog 20 kilometer terug en na een relatief lange dag op de fiets zijn we na 96 kilometer terug met een gemiddelde van 22,5 kilometer per uur. En dat is prima.

Wat me op valt is dat ik relatief weinig bezig ben met het rijden op vermogen, maar vooral op gevoel. Ik kijk wel af en toe naar het vermogen dat wordt geleverd. Dat zit dan verrassend dicht in de buurt bij wat ik verwacht. Het drinken gaat een stuk beter en ik push me zelf om geregeld de bidon te pakken en een slok te drinken. Omdat het erg warm is, is dat ook wel noodzakelijk.Morgen doen we nog een tijdrit bergop om nog een keer een lange klim goed in te kunnen delen en daarna is het vooral rusten. Ik ga op donderdagavond maar de masseur, om mijn hamstring te laten behandelen. Met fietsen heb ik er totaal geen last van, maar met zitten en staan voel ik hem af en toe. Vrijdag rijden we nog een super korte en ontspannen rit om de benen los te trappen en daarna is het echt zo ver. Les 3 Ballons!

Oh, en hoe zit het met de ambitie? De einddtijd van 8 uur staat nog steeds. Het gaat uitdagend worden, maar daar loop ik niet voor weg.