Het is eindelijk zo ver. Vandaag ga ik Les 3 Ballons fietsen. Na 3 maanden van intensieve voorbereiding en training gaan we kijken of ik er het maximale uit kan halen vandaag. Ik ben er klaar voor, heb er zin in en ben gemotiveerd tot op het bot. Om 04:45 staat het eten klaar zodat we op tijd kunnen vertrekken naar de start. Ik ben zoals gewoonlijk ruimschoots op tijd wakker en heb voor mijn doen uitstekend geslapen. Dat heb ik wel eens anders mee gemaakt. Na het eten worden de auto`s ingepakt en de fietsen op het dak geplaatst. Het lijkt wel een echte wielerploeg zo.

We arriveren lekker op tijd, maken de fietsen klaar en staan relatief ver naar voren in on startvak. Ik uiteraard in het vak van de gewone stervelingen. Vier leden van ons team hebben meer geluk. Zij mogen in het VIP startvak plaatsnemen. Dus helemaal voor aan, samen met 400 andere gelukkigen. Dit op basis van hun prestaties in het verleden. Nog een half uurtje wachten en dan is het echt 'koers'.

Deel 1: Col de Sevrères

Om 07:15 is de start en het duurt in de drukte toch nog even voordat ik over de startstreep ga. In Luxeuil les Bains zijn alle wegen vrijgemaakt zodat we goed en veilig door kunnen rijden en al snel gaat de gaskraan open. De eerste kilometers gaan ruim boven de 40 kilometer per uur en er worden groepjes gevormd. Het gaat geweldig goed en ik kan mee springen met snellere groepen. Tot de eerste beklimming wil ik dit doen zodat ik zo veel mogelijk voorsprong op mijn gemiddelde snelheid opbouw die nodig is om de 8 uur te halen. Wel neem ik me voor niet het onderste uit de kan te halen. Ik wil me niet nu al opblazen en daar de rest van de dag spijt van hebben. Na een tijdje haal ik teamleden Roelof en Gerrit in die net wat beter door het gedrang bij de start zijn gekomen. 

Mijn Garmin geeft aan dat we vandaag in totaal 15 beklimmingen zullen rijden. Buiten de zes beklimmingen die benomend zijn in het routeschema dus nog 9 extra. Die zullen niet zo lang zijn, maar gaan er ongetwijfled inhakken. Na een kilometer of 20 begint de eerste klim en ik ga direct mijn eigen tempo rijden. Er rijden me wel wat mensen voorbij, maar laat ze maar lekker gaan. Ik hou focus op mijn eigen resultaat. Na een kilometer of 40 is het dan zo ver, we gaan de eerste 'echte' klim doen. De col de Chevrères. Die hebben we verkend en daar ben ik erg blij mee. Ik weet dat hij tot vlak onder de top goed te doen is en alleen aan het einde even echt steil is. Ook die klim gaat perfect en ik kan aan de afdaling beginnen. De organisatie heeft benadrukt dat dit een zeer gevaarlijke afdaling is en dat we erg voorzichtig moeten zijn. Ik kom meer dan prima naar beneden. In het eerste steile stuk van de afdaling moet ik wel zo veel remmen dat ik mijn wielen of remblokken ruik. Zo heet worden ze. Ik hoop maar dat ik mijn mooi carbon wieltjes niet kapot rij. 

Voordat we aan de col de la Croix beginnen rijden we een mooi lang stuk naar beneden en gaat de gaskraan weer behoorlijk open. Ik haal veel mensen in die mij in de beklimming voorbij zijn gereden en we kunnen een mooi groepje maken. De col de la Croix is een mooi lopende klim, maar ook hier fiets ik echt mijn eigen tempo. Laat de jongens en meiden die sneller klimmen maar gaan. Als ze beter zijn kan ik ze toch niet bijhouden. Zijn ze niet beter dan blazen ze zich wellicht op en haal ik ze later wel in. Boven de op col de la Croix is onze eerste verzorgingspost en verzorger Eppe staat er helemaal klaar voor. Ik roep mijn naam en mijn tasje staat klaar. Ik pak mijn bidon, stop mijn spullen in mijn achterzak en ik ga er weer vandoor. Ik denk dat ik maximaal 30 seconden stil heb gestaan. Super geregeld dit zeg. En passant hoor ik dat ik prima op schema lig. Dat motiveert. De bevoorrading van de organisatie in le Thillot kan ik overslaan en gewoon doorgaan naar het tweede deel van de rit.

Deel 2: Col d'Oderen, le Markstein en Grand Ballon

De tweede serieuze klim volgens de organisatie is de col d'Oderen. We rijden er in een mooi groepje naar toe en de klim verloopt wederom goed. Ik vind een prima cadans en ga op sommige stukken staan om de rug te ontlasten en de snelheid iets te verhogen door een tandje zwaarder te schakelen. Ik weet dan hierna de beklimming van Le Markstein en de Grand Ballon volgt dus ik fiets bewust niet te snel. In de afdaling merk ik dat ik erg lekker aan het dalen ben en mijn fiets goed kan controleren. Ik haal veel mensen in die later weer aansluiten in het dal. Daar maken we een mooi groepje dat op tempo blijft rijden. Vlak voordat we afslaan naar de klim van Le Markstein zit ik te rommelen met het eten wat ik wil pakken voordat we aan de klim beginnen. Dat valt prompt op de grond en omdat ik niets meer heb tot de volgende verzorgingspost moet ik wel stoppen om het op te rapen. Dat is zo gebeurd, maar als ik daarna aanzet, krijg ik een krampscheut in mijn linker bovenbeen. Shit, het zal toch niet gebeuren dat ik nu al kramp krijg? Ik heb zo goed op mijn eten en drinken gelet, heb extra magnesium geslikt. Ik besluit bewust iets gas terug te nemen om een echte krampaanval te voorkomen. Ik lig nog op schema en wil geen risico lopen. 

Helaas helpt dat niet en blijven de krampscheuten komen. Het echter wel te verdragen dus ik fiets door. Door te blijven bewegen lijkt het ook wel wat te verbeteren. Boven op de Grand Ballon staat onze tweede verzorgingspost. Ik vraag daar wel of ze nog wat magnesium hebben. Het is voor het eerst vandaag dat ik structureel naar het scherm van mijn Garmin zit te kijken hoe ver het nog naar de top is. En dat duurt lang! Gelukkig is het boven op le Markstein even wat vlakker zodat ik kan herstellen. De verzorgingspost van de organisatie sla ik weer over. Hele massa's gaan er wel naar toe en die passeer ik dus allemaal. Het vlakke stuk maakt het allemaal wat dragelijker en ik kan relatief soepel roulerend door fietsen. De klim naar de top van de Grand Ballon valt gelukkig mee en door goed op mijn houding te letten kan ik de krampscheuten redelijk onder controle houden. Nicklas is de verzorger die de tweede post bemand. Ook hier staan mijn spulletje weer snel klaar. Helaas kan hij geen magnesium vinden. Wel heeft hij een blikje cola. Dat werk ik naar binnen in de hoop dat het helpt. Het smaakt in ieder geval meer dan goed. Ik verlies hier wat meer tijd, maar nog altijd veel minder dan de deelnemers die naar de verzorgingspost van de organisatie moeten. Ik merk dat ik nog wel op schema lig, maar wel structureel mijn voorsprong aan het kwijt raken ben. Dan maar proberen zo min mogelijk tijd te verliezen in de andere stukken. 

Het afdalen blijft overigens geweldig gaan. Ik haal wederom heel veel mensen in en doordat de druk van de benen af is heb ik ook geen last meer van de kramp. Ook na deze afdaling rijden we met een mooi groepje in het dal naar de volgende serieuze klim. De kramp blijft redelijk onder controle en ik begin een beetje hoop te krijgen

Deel 3: Col de Hundsruck en col d'Alsace

Na het dal mogen we de col de Hundsruck gaan beklimmen. Ik de voorbereiding heb ik gezien dat we deze van de gemakkelijke kant gaan rijden. Hopelijk valt hij mee. Als we rechts afslaan om te beginnen is het echter gelijk weer raak met de kramp, en nu veel heftiger. Zo erg dat ik denk van de fiets af te moeten en hou de benen al even stil. Ik besluit toch te proberen om door te fietsen. Bij iedere trapbeweging moet ik door de kramp heen trappen en langzaam maar zeker trekt het weer een beetje weg. Veranderen van houding door te gaan staan werkt nu echter niet meer. Dan shiet het er juist erger in. Voor mijn gevoel verloopt de klim tergend langzaam en is het veel steiler dan ik verwacht had. Niet veel mensen halen mij in, maar ik fiets vreemd genoeg toch nog behoorlijk wat anderen voorbij. Als ik boven kom op de klim ben ik blij dat ik weer aan de afdaling kan beginnen om de druk van de benen te halen. Na de weer uitstekend verlopen afdaling maken we een groepje dat naar de voet van de col d'Alsace rijdt. Ik kan mooi mee fietsen en hou me bewust in. Ik heb nog even te gaan. 

Aan de voet van de ballon d'Alsace is weer een verzorgingspost van de organisatie. Ik heb nog meer dan voldoende eten en drinken en fiets door. Ik ben bang dat ik weer een krampaanval krijg als ik van mijn fiets afstap. Op de een of andere manier vind ik een houding waarbij ik zoveel zitten als staan kan rijden zonder al te veel last van de kramp te hebben. Een kort gesprek met een Belgische deelnemer leidt gelukkig even af. En ik blijf mensen inhalen. Ik vind een tempo en cadans waarbij ik vooruit blijf komen en dat wil ik graag zo houden. Onderweg haal teamlid Gerrit me in met de auto. Hij heeft in de afdaling van de col de Sevrères zijn wiel kapot gereden en is helaas terug naart het huis moeten gaan. Hij adviseert me op de top even te stoppen. Dat wil ik eigenlijk niet maar de klim valt me weer erg zwaar en ik ben erg blij dat boven op de klim onze derde verzorgingspost staat. Daar moet ik echt van de fiets af. Eppe die deze post weer bemand geeft me een stoel zodat ik even kan zitten en weer een blikje cola. Hij vindt wel een buisje met magnesium en belooft me dat de kramp daarmee tot het verleden behoort. Ik verlies dus wat tijd maar neem dat op de koop toe. Als ik op de fiets stap heb ik nog een uur voor de laatste 38 kilometer. Dat valt me nog mee. En ik mag nog afdalen dus ik kan weer wat tijd goed maken. Ik zal de 8 uur niet meer halen maar kan wel dicht in de buurt komen.

Het afdalen gaat ook hier wederom geweldig. Het standaard groepje wat in de afdaling wordt gevormd wisselt nu wat meer van samenstelling . Niet iedereen is bereid  nog kopwerk te doen of gaatjes dicht te rijden. Vreemd genoeg kan ik nog wat kopwerk doen zonder kramp. Zou de magnesium dan echt helpen? Alle deelnemers in mijn groepje stoppen bij de laatste verzorgingspost om nog wat drinken te pakken. Ik niet en fiets door, op naar het laatste deel van de rit.

Deel 4: La planche de Belles Filles

Als laatste deel staat de klim die door Google translate 'het mooie meisjesbord' wordt genoemd. Nou neem van mij aan: 'daar is helemaal niks moois aan'. Weliswaar maar 5,6 kilometer lang, maar wel met hele stukken tussen de 13% en 14% en als toegift nog even de apotheose met ruim 20% als toetje. En de magnesium doet zijn werk toch niet helemaal. Per direct heb ik weer kramp. Maar nu ga ik toch echt niet meer opgeven. Ik worstel me letterlijk naar boven. Harken, Mollemalen, alles haal ik uit de kast. En weer haal ik gewoon mensen in. Als ik bijna boven ben weet ik dat er een stukje vlak is waarna ik echt het laatste stukje moet overbruggen. Daar temporiseer ik bewust en pak ik mijn tijd om te herstellen.  Hoe zwaar het laatste stuk ook is, ik kom hier goed boven, en neem mijn medaille in ontvangst. Yes, I did it! 

Als ik bij mijn teamleden aankom en mijn voeten aan de grond zet heb ik even moeite om adem te halen en heb een minuut of 5 nodig om bij te komen. Ik vergeet mijn Garmin te stoppen en doe dat dus een tijd later. Teamlid Hans biedt aan wat eten en drnken voor me te halen en dat gebaar waardeer ik enorm. Wat een kanjer. Als hij terug is knap ik weer wat op en ben ik in staat om te praten. Als ik op mijn Garmin kijk zie ik 8:23 staan als gereden tijd. Niet de 8 uur waar ik op had gehoopt, maar man wat ben ik hier tevreden mee. Ik heb er echt alles uit gehaald en heb de tocht uitgereden met al die krampaanvallen. Uiteindelijk blijk ik er in de officiele tijdregistratie 8:16 over te hebben gedaan en ben nummer 51 in mijn leeftijdscategorie. Ik ben dus 1:44 uur binnen de limiet voor goud gebleven in mijn leeftijdscategorie. In de categorie 'jonge godenzonen' heb ik ook nog 44 minuten over.

En nu

Dat is een goede vraag. Twee dagen na de tocht ben ik nog steeds aan het herstellen en ik merk dat ik erg diep ben gegaan. Maar wat is dit ongelooflijk gaaf om te doen. Ik denk dat ik dit nog wel vaker wil, en daarbij de lat voorzichtig wat hoger wil gaan leggen. Maar dan wel in goed overleg met mijn vrouw, want de afgelopen drie maanden zijn wel intensief geweest. MIjn trainer heeft al gevraagd of ik naar een nieuw doel wil toewerken en daar ga ik de komende week over nadenken. Niet of ik dat wil, maar hoe. In een van de vorige artikelen heb ik daar al een voorschot op gegeven.

Een groot compliment is op zijn plaats voor het team van Campo Bicicleta.  Daar betaal je natuurlijk voor maar de manier waarop ze dit doen is geweldig. Op een heel natuurlijke en ontspannen manier geven zij invulling aan de week. Zij hebben er voor gezorgd dat ik mij deze hele week volledig kon richten op Les 3 Ballons en hebben mij en de andere teamleden begeleid deze week. Thanks guys.