De Marmotte rijden blijft een grote wens. Voor dit jaar was het plan de Schleck Gran Fondo als voorbereiding te rijden. Al vroeg kwam het bericht dat de editie in mei geen doorgang kon vinden en naar 25 september verplaatst zou worden. Niet lang daarna kwam ook het bericht dat de Marmotte was verplaatst naar 2 september. En daar waar de Scleck Gran Fondo wel in de agenda paste bleek dat voor de Marmotte niet het geval te zijn. Weer geen Marmotte dus dit jaar. Dan maar de focus verplaatsen.  En daarmee ook een stuk motivatie halen om het trainingsprogramma daar voor op te stellen en volgen. 

De voorbereiding was er een met meerdere gezichten. Vijf weken voor de race ben ik op een natte rotonde onderuit gegaan. Mijn voorwiel gleed weg en voor ik het in de gaten had klapte ik op het asfalt. Schade aan de fiets, helm kapot, maar ook een beste schaafwond op de heup en behoorlijk gekneusde ribben. En erger nog, twee weken na de val kon ik na een fietstocht nauwelijks van de fiets komen. De spieren bij de lies waren zeer pijnlijk als ik afstapte. Omdat een week later een fietsvakantie in Girona op het programma stond heb ik volledige rust gepakt.  En dat heeft geholpen. De vakantie was niet alleen erg leuk, het fietsen ging ook weer goed. De ribben waren nog steeds gevoelig en echt kracht zetten was nog steeds pijnlijk. Het ging echter ook ieder dag beter. Dat gaf vertrouwen. De gewenste klim kilometers had ik in ieder geval in de benen.  En de geplande reis naar Luxemburg kon door gaan.  Eindelijk weer deelnemen aan een cyclo. Mijn derde keer. Was het een optimale voorbereiding? Ik denk het niet. Maar dat maakte allemaal niet meer uit. Ik had er gewoon zin in.

Op 24 september zijn we (mijn ega en ik) naar Luxemburg gegaan. We hadden een hotel geboekt op 13 kilometer van de start. Niet zo dicht bij als ik wilde, maar wel met het voordeel dat ik er tijdens de tocht twee keer lang zoud komen. Voordat we naar het hotel reden hebben we de bescheiden opgehaald in Mondorg les Bains. Dan loop je natuurlijk ook door het Gran Fondo village gelopen. Even de sfeer proeven. Alles was tot in de puntjes gorganiseerd en relatief snel zaten we weer in de auto op weg naar het hotel. Daar aangekomen hebben we ingecheckt en nadat we de bagage op de kamer hadden gelegd heb ik me gelijk omgekleed om een rondje te fietsen. Even de benen lostrappen en de eerste klim verkennen niet lang na de start. Mijn verwachting was dat daar de eerste groepen zouden ontstaan. Dat ging prima en gelijk ook maar even de eerste afdaling meegenomen. Just to be sure. Na 30 kilometer was ik weer terug in het hotel. Heerlijk ontspannen en klaar voor de rit. Na het diner heb ik het rugnummer opgespeld en het eten voor de rit klaargelegd. Drie repen voor onderweg en twee gelletjes voor de laatste kilometers en beklimmingen. Twee bidons met zowel magnesium als dorstlesser en voeding. Het plan was niet stoppen om eten en drinken te pakken en daarmee de 161 kilometer in een keer uit rijden.

Op de dag zelf ben ik zoals gewoonlijk op tijd wakker. Samen rustig ontbijten. Althans, dat was de bedoeling. Er verbleef echter ook een groep Belgische deelnemers in het hotel en die waren nadrukkelijk aanwezig. Zal de wedstrijdspanning wel zijn geweest. Om 08:20 sta ik er helemaal klaar voor. Nog een zoen voor mijn liefste en op naar de start. 13 kilometer extreem rustig rijden maar wel warm worden. Ruimschoots op tijd ben ik in Mondorf les Bain en de startplek voor mijn leeftijdscategorie kan gezocht worden.  Daar is het nog een half uur wachten voor de start van de jongste leeftijdscategorie. Een van de deelnemers weet van de vorige keer te vertellen dat de leeftijdscategorien om de twee minuten mag vertrekken. Voor ons betekent dat dat we maar liefst 12 minuten na de eerste groep zullen starten.  Langzaam maar zeker krijg ik het koud. Wat mij betreft mag het starschot klinken.

En om 09:30 is het zover. De eersten gaan van start. Nu wij nog. Gelukkig worden meerdere categoriën in één startgroep samengevoegd waardoor wij als derde aan de beurt zijn. Slechts 6 minuten na de eerste fietsers mogen wij over de startlijn. Gelukkig is het niet nerveus en kun je goed je eigen plek zoeken.  Als snel gaan we rechtsaf en laten we de bebouwing achter ons. Daar gaat de snelheid ook omhoog. Helaas is er een valpartij net buiten Mondorf les Bains van een van de eerder gestarte fietsers. Een grote kerel die er compleet stil bij ligt in de foetus houding.  Dat ziet er niet goed uit. Maar hopen dat het niet te ernstig is.  Wij worden er om heen geleid en kunnen afdalen naar de eerste klim bij Wintrange. Ruim 2 kilometer naar boven en daarna vals plat tot de afdaling naar het lange rechte stuk langs de Moesel. In de afdaling ben ik voorzichtig omdat het glad is. De schrik van de valpartij zit er nog een beetje in.

Na de afdaling zit ik in een mooie groep, maar al snel worden we ingehaald door een andere groep die het tempo er fors in heeft zitten. Aansluiten dus maar om daar voordeel uit te halen. Er zitten wat fietsers in deze groep die het tempo eigenlijk niet aan kunnen en iedere keer een gaatje laten vielen van één tot twee meter en dan weer dicht moeten rijden. Die fiets ik snel voorbij om al te veel gejojo te voorkomen. Ik heb geen zin om iedere keer maar weer opnieuw aan te zetten. Zo schuif ik langzaam maar zeker steeds verder naar voren en daar rijdt het een stuk fijner ook al gaat het hard. We pikken steeds meer fietsers op en de groep wordt langzaam maar zeker steeds groter. Misschien wel 100 fietsers in totaal.  We komen langs het hotel en ik kan even naar mijn vrouw zwaaien. Ze zwaait enthousiast terug zodat ik weet dat ze me heeft gezien. Uiteindelijk leggen we de 16 kilometer langs de Moesel af met een gemiddelde van ruim 42 kilometer per uur. 

Na 36 kilometer is de tweede beklimming aan de beurt. Alert blijven dus, een goed tempo naar boven rijden, en boven aan de klim in de juiste groep terecht komen. Dat gaat uitstekend en er wordt een prima groep gevormd die ook nog eens goed samenwerkt. Als snel zijn we bij de eerste controle en daarmee tijd om mijn eerste reep te gaan verorberen. De planning is per 40 kilometer een reep te eten. Daarvoor heb ik 'Flapjacks' gekocht omdat ik daar goede ervaringen mee heb. Dat is voor deze rit echter niet de goede keuze. Al snel blijkt dat ik ontzettend lang moet kauwen om het eten door te kunnen slikken. Een hele reep eten gaat echt veel te lang duren. Ik genoodzaakt om de voedingsstrategie aan te passen. 'Als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan'. Dan maar een keer per 20 kilometer een halve reep wegwerken.

Vanaf dit moment gaat het parcours alleen maar op en neer. De groep blijft goed bij elkaar en het kopwerk wordt redelijk verdeeld. Bergop begin ik meestal midden in de groep en tegen het einde zit ik weer vooraan in de groep. In de afdalingen hoef je dan ook geen gaten dicht te rijden, wat weer energie scheelt.  Gevoelsmatig ben ik een van de betere klimmers in deze groep. Op de stukken tussen de klimmen wordt er een strak tempo gereden. We halen veel fietsers in van de categoriën die voor ons zijn gestart. Allemaal een behoorlijk stuk jonger dan ik dus. En dat motiveert. De weg is droog geworden doordat de zon is doorgebroken. Afdalen gaat nu een stuk beter.

Na ongeveer 80 kilometer moet ik aan het begin van een steil stuk van de fiets. De ketting ligt op het buitenblad en de derailleur wil niet naar binnen. Te veel spanning op de ketting om te schakelen. Daarna kom ik niet weg omdat ik nog steeds een te zwaar verzet heb staan. Nu op de cassette. Nog een keer van de fiets dus. Ik sta niet echt lang stil, maar moet wel de achtervolging inzetten. Dat duurt langer dan me lief is, en ik hoop maar dat ik me niet aan het opblazen ben. Dit kost behoorlijk veel energie. Het laatste stuk wordt ik geholpen door iemand die in mijn wiel zat. Dat had ik niet eens in de gaten. De focus lag helemaal op de groep die voor me reed. Nadat we zijn aangesloten besluit ik eerst te herstellen om te voorkomen dat de pijp leeg is aan het einde.

Na 100 kilometer beginnen we weer aan een van de vele klimmen. Gelijk aan het begin begint in mijn linker bovenbeen een spier te trekken. Het zal toch niet? Zou ik weer kramp krijgen? Ik haal even de druk van de pedalen maar fiets wel door. Wonderwel blijf ik in de groep maar schuif niet meer naar voren. De kramp zet niet door maar ik voel dat ik niet te gek moet gaan doen.  Op de voorlaatste klim rijden er een paar fietsers weg. Ik laat bewust een gaatje vallen en schat in dat ik ze zo wel weer in zal halen. Net als alle andere beklimmingen. Dat is een dure inschattingsfout. Ik kom wel dichterbij maar dicht het gat niet in deze klim en in de afdaling zijn ze te ver weg. Ik baal want dit waren wel de fietsers waarmee ik naar de finish wil rijden.

In het resterende deel wil niet iedereen meer kopwerk doen en gaat het tempo van de groep naar beneden. In de laatste afdaling pak ik nog snel twee gelletjes voor de laatst 15 kilometer. Als ik het parcours goed in mijn hoofd heb zitten zit daar nog een klim in. Eens kijken of ik daar met de sterkeren kan wegrijden en zo samen de Gran Fondo in stijl kan afsluiten. We komen weer langs het hotel en zie mijn vrouw op het terras van ons appartement kijken. Ik zwaai weer en ook nu heeft ze me gezien. Helaas heb ik me vergist en is het parcours niet meer zwaar genoeg om het verschil te maken. Als het tempo me echt te laag wordt neem ik de kop over en ga er nog even voor zitten tot een kilometer of vijf voor de finish. Daar voel ik dat ik nog even rust moet pakken en vraag aan de anderen om over te nemen. Ik heb eigenlijk ook te weinig drinken voor dit mooie weer. Twee bidons is dan net te weinig voor mij. Een of twee fietsers zijn bereid ook nog wat kopwerk te doen. De rest kan of wil niet meer denk ik dan maar. Ik neem me voor om als eerste van leeftsijdscategorie over de streep te komen en spaar nog wat krachten. Na 160 kilomer rijden we Mondorf les Bains weer in op weg naar de brede goed overzichtelijke finish. Een van mijn leeftijdsgenoten probeert de sprint te winnen, maar ik ga tot het gaatje. Met een uiterste krachtsinspanning weet ik hem nog voorbij te rijden en ben inderdaad eerste van mijn leeftijd in deze groep.

En dan zit de Gran Fondo er al weer op. Na 161 kilometer, 2084 hoogtemeters en 4uur 55 minuten en 3 seconden kom ik met een gemiddeld van 32,5 kilometer per uur over de finish.  Daarmee ben ik nummer 30 van 96 in mijn leeftijdscategorie. Daar ben ik gezien de niet geweldige voorbereiding meer dan tevreden mee. En ik kan terug kijken op een geweldig goed georganiseerde Gran Fondo. 

Ik pak nog wat drinken, lever de tijd registratie chip in, en fiets op mijn dooie gemak terug naar het hotel. Daar aangekomen praat ik bij met mijn echtgenote en ben ik voor mezelf al weer begonnen met een evaluatie.

• Hoe kan ik het eten en drinken de volgende keer beter doen, en kan dit helpen bij het voorkomen van kramp?
• Voor top 20 moet ik 20 minuten sneller rijden. Voor top 10 zelfs 30 minuten.

Wellicht een leuk onderwerp voor het volgende blog artikel. Ik ga het in ieder geval met mijn trainer bespreken.