In 2019 heb ik voor het eerst deelgenomen aan een grootschalige cyclosportieve fietstocht. De Trois Ballons. Mijn ervaringen heb ik bijgehouden op dit blog. Om met anderen te delen, en te laten zien dat je ook op latere leeftijd prestatiegericht kunt sporten. Met 58 jaar is het leven niet over. Na de Trois Ballons heb ik besloten de blog levend te houden en af en toe een artikel te schrijven over mijn belevenissen. 

Dit is deel 27: De Marmotte week is begonnen. Hoe zijn dag drie en vier verlopen

 

De eerste twee acclimatisatie ritten zitten er op. Wennen aan omgeving, temperatuur en de hoogte. Allemaal ritten met lage intensiteit. Het advies is zo licht mogelijk fietsen en een cadans van ongeveer 60 omwentelingen aanhouden. Doel is het vermogen en de hartslag laag te houden zodat je niet te vermoeid raakt in de voorbereiding. En dat is wennen. Bij mij ligt de cadans rond de 70 omwentelingen is de afgelopen dagen gebleken. Ik voel me daar goed bij en heb het idee dat ik de belasting relatief laag hou. De komende dagen ga ik toch proberen het advies te volgen. Eens kijken of ik dat vol kan houden.

Vervelender is dat ik erg slecht heb geslapen. Mijn rechterheup speelt op de een of andere manier op en ik heb er de hele nacht last van. Ik kan geen fijne houding vinden om er geen last van te hebben. Het is erg vervelend en ik hoop maar dat ik er geen last van ga hebben bij het fietsen. Sterker nog. In dit stadium van de voorbereiding begin ik me wat zorgen te maken. Er is een fysio mee, en die belooft er naar te kijken.

Maar nu eerst weer twee dagen rijden en verder gaan met de voorbereiding.

startklaar

Klaar voor de start, de mooiste fiets op de belangrijkste plek!

Dag 3 Telegraph en Galibier verkennen

Vandaag staat de eerste verkenningsrit op het programma. We gaan met de auto naar de top van Glandon zodat we afdaling kunnen verkennen. Die is weliswaar geneutraliseerd maar nog steeds gevaarlijk. Boven aangekomen wordt alles gereed gemaakt en wordt uitgelegd waar de verzorgingspost zal staan. We hebben de luxe dat we geen gebruik hoeven te maken van de posten van de organisatie. Alles is deze week geregeld voor ons.

glandon

Boven op de Glandon

Voordat we vertrekken maak ik nog wat foto's want het is zo mooi hier. Naast de focus op presteren wil ik vooral ook nog genieten van de omgeving. Aansluitend stappen we op de fiets en beginnen we met de afdaling. Het eerste deel is steil en bevat heel erg veel bochten en de kwaliteit van het wegdek laat wat mij betreft te wensen over. Ik laat de hele groep voorbij gaan en ga mijn eigen afdaling rijden. Het is geen wedstrijd. Veiligheid is me veel belangrijker.

glandon

Boven op de Glandon

Na een kilometer of 8 wordt de weg breder maar vooral ook beter. Dat geeft meer vertrouwen. Na ruim 20 kilometer afdalen ben ik in Saint Marie de Cuines en daar staat de auto van de organisatie klaar en kunnen we wat eten en drinken. Het is warm geworden en de zon brandt behoorlijk. In de rugzak die iedereen heeft gekregen heb ik niet alleen voeding en kleding gedaan. Met een vooruitziende blik heb ik er ook zonnebrand ingestopt. En dat komt goed uit. Ik smeer me in, en ook andere deelnemers vragen of ze er gebruik van mogen maken. Dat is geen enkel issue natuurlijk.

Na een korte pauze fietsen we naar Saint Michel de Maurienne. Het parcours gaat op en neer en de groep fiets op een relatief rustig niveau zodat de inspanning niet te groot wordt. Aan de voet van de klim van de Telegraph staat de auto weer te wachten. We stoppen en krijgen uitleg over de klim en weer wordt ons op het hart gedrukt vooral rustig aan te doen. Ik neem me voor dit advies ter harte te nemen. Er volgt namelijk nog een klim van de buitencategorie. Als eerste van de groep stap ik op en begin aan de klim. Het duurt niet lang of ik wordt ingehaald door de snellere deelnemers. Allemaal veel jonger en in ieder geval één deelnemer is prof. Met hun ga ik me echt niet meten. Ook de rest haalt me in op één deelnemer na. Laat ze maar rijden, ik hou me aan het advies om vooral rustig aan te doen. Na een kilometer of 6 merk ik dat ik een goed ritme aan het vinden ben en ik kom weer dichter in de buurt van de anderen. Ik blijf continue mijn eigen ritme rijden en haal zo 4 of 5 andere deelnemers in. En het voelt goed. Het vermogen en de hartslag blijven laag. Het aantal omwentelingen is hoger dan geadviseerd en zit rond de 70. Na iets meer dan een uur en 12 kilometer ben ik boven op de Telegraph. De auto staat er weer en we kunnen wat drinken. Dit is toch wel erg goed geregeld op deze manier. Na een korte stop dalen we af naar Valloire. Daar gaan we lunchen. Na een iets te lange stop en een erg lekker broodje beginnen we met de beklimming van de Galibier.

telegraph

Uitzicht vanaf de Telegraph

In mijn herinnering zijn de eerste kilometers van de beklimming niet al te zwaar. Dat valt tegen. Om Valloire uit te komen moet er serieus geklommen worden. Daarna vlakt de weg inderdaad af. De omgeving is zo ongelooflijk mooi dat ik even stop om een foto te maken. De schoonheid van de omgeving blijft verbazen en naast het fietsen probeer ik te genieten van de omgeving. Ik weet dat het na Plan Lachat zwaar gaat worden. Dan ben ik ongeveer op de helft. De weg maakt daar een 180 graden bocht en ik zie hoe steil het eerste stuk is.

voetgalibier

De voet van de Galibier

Ik heb geen keuze en moet door fietsen, maar de motivatie is prima. De inspanning laag houden zorgt er voor dat het wel zwaar is maar geeft het vertrouwen dat het allemaal goed komt. Er staan kilometerbordjes tot de top en gestaag wordt de afstand tot de top die er op wordt aangegeven lager. Sneller dan verwacht ben ik bij de tunnel waar de laatste kilometer begint. Die is echt zwaar weet ik. Aan alle lijden komt uiteindelijk een eind en na ongeveer 1 uur en 40 minuten ben ik boven. Gevoelsmatig is dit ook de snelheid die ik zondag moet gaan rijden. Uiteraard is daar een foto momentje. Snel doe ik een body warmer en mouwstukken aan om af te dalen naar de Lautaret. Rustig aan omdat ik weet dat ook hier de weg niet al te best is.

galibier2

Afzien met een fantastisch uitzicht

Na de Lautaret fietsen we met vier fietsers terug naar Bourg d'Oisans. Het is een prachtige afdaling over een brede weg. Alles is goed te overzien en op het eerste stuk na kan ik de anderen goed bijhouden. Voor het eerst gebruik ik mijn Garmin Varia om gewaarschuwd te worden voor achteropkomend verkeer. Dat werkt erg goed. Iedere keer dat er een voertuig nadert van achteren krijg ik een signaal en kan ik zien hoe ver de auto nadert.

We stoppen nog even om de extra kleding uit te doen, want het is wel heel erg warm. Daarna fietsen we terug naar Le Verney en zit de dag er op. Een geweldige fietsdag met een leuke groep. Ik merk wel dat ik erg moe ben. Morgen ga ik kijken hoe het lichaam reageert. Op basis daarvan ga ik bepalen hoe goed ik mijn best ga doen op de Alpe d'Huez.

Het goede nieuws is in ieder geval dat ik nauwelijks last heb gehad van mijn heup. Alleen als ik veel vermogen lever voel ik hem iets. 'Fingers crossed' dus voor de komende dagen.

Dag 4 Tijdrit Alpe d'Huez

Na een redelijke nachtrust met minder last van de heup ben ik op tijd wakker. Na het ontbijt doen we een aantal core stability oefeningen voordat we en group vertrekken naar de voet van de Alpe. Maar liefst 17 fietsers met bijna allemaal kleding van Campo Bicicleta aan. Dat ziet er ontzettend gaaf uit en zal ongetwijfeld opvallen. Een goede manier om reclame te maken. Ik ben als nummer 5 aan de beurt van de groep. Degenen die er het langste over gaan doen starten als eerste, dus ik weet hoe ik ben ingeschaald door de organisatie ;)

Omdat mijn lichaam aangeeft vermoeid te zijn besluit ik rustig aan te beginnen. Gaat het goed dan kan ik altijd nog versnellen. En gaat het niet goed dan blijf ik gewoon rustig aan doen. Als ik begonnen ben met de klim en op weg naar bocht 21 merk ik dat ik rustig aan moet blijven doen. Het is warm en ik heb wel eens makkelijker gefietst. Waar ik normaal wel wat tandwielen overhoudt aan het begin moet ik nu gelijk naar het lichtste verzet. Ik heb er vrede mee en ga wel zien waar ik uitkom.

De wedstrijdrijders halen me al snel in. Foi, wat gaan die heren en dame snel. Zo te zien gaan zij wel voor een snelle tijd. Lekker laten gaan dus. Ik blijf gewoon doorrijden en hou me in. Net als op de Galibier gaat het aftellen van de bochten gestaag door. Op de een of andere manier kom ik toch in mijn ritme en kan af en toe naar een zwaarder verzet schakelen. Voelt het niet helemaal goed dan schakel ik gelijk weer naar het lichtste verzet. Na de standaard foto momentjes in bocht 5 en 2 schakel ik in bocht 1 nog even zwaarder en kan tot aan de finish versnellen. En dat voelt wel lekker. Uiteindelijk kom ik na 1 uur en 12 minuten over de finish. Geen supertijd, maar dat had ik ook niet verwacht. Het is goed zo. Even ter vergelijking, de snelste fietser was in 45 minuten boven. Baas boven baas zal ik maar zeggen.

alpedhuez

Team Campo Bicicleta boven op ALpe d'Huez

Na een kop koffie én een foto momentje maken we ons klaar voor de afdaling. Maar eerst kijk ik even of ik nog een mooi shirtje kan kopen. In de etalage van de Australische winkel zie ik een mooi shirtje hangen. Als er geen mooi shirt van de Marmotte te krijgen is ga ik dat scoren. Deze week is te mooi om daar geen herinnering in de vorm van een shirt van de te hebben.

En hoe zit het met de heup? Dat gaat steeds beter. Ik heb er nauwelijks nog last van. Dat is een geruststelling.

Nu twee rustdagen en dan is het zover. Ik ben zo goed voorbereid als ik maar kan zijn en heb er ontzettend veel zin in. Het gaat ongelooflijk zwaar worden, maar dat wist ik van te voren.