Zaterdag 29 oktober, ik ga mijn tweede lange wedstrijd op de ATB rijden dit jaar. Een week na mijn deelname aan het NK gravel. Dat is helaas uitgelopen op een teleurstelling. Niet alleen werd er zo hard gereden dat ik na een uur al bijna leeg was, ook kreeg ik op dat moment ook nog eens een lekke band. Normaal is dat snel opgelost, maar niet dit keer. De buitenband zat zo strak om de velg dat vervangen bij voorbaat een martelgang zou zijn geworden. Daarom had ik ook geen reserve binnenband bij me. Dat is dus een DNF geworden. Wel was de hele entourage van het NK prachtig om mee te maken. Maar dat is geweest en en nu is het tijd voor de nieuwe uitdaging, een 4 uurs race op de ATB. 

Bij de inschrijving had je de keuze uit een 2 òf vier uurs race, en individueel of in een team deelnemen. Als team rijdt je de race in estafette vorm. Er rijdt slechts één deelnemer van het team op het parcours en iedere ronde wordt er gewisseld. Na wat twijfel heb ik me toch ingeschreven voor de 4 uurs race. Niet alleen maak ik dan weer eens wat meer kilometers, ook kan ik weer eens ervaren hoe is het om gedurende langere tijd een fikse inspanning te doen.

Trainingstechnisch is de voorbereiding niet optimaal, want ik heb niet opgebouwd naar het evenement. Ik ben zeer benieuwd waar ik sta ten opzichte van de andere deelnemers. Wel heb ik goed nagedacht over eten en drinken. Ieder half uur een reep of een wine gum achtige reepje is het plan. Omdat het parcours iets meer dan 10 kilometer is schat ik in dat ik per ronde wat zal eten, en aangevuld met de sportdrank in mijn camelback moet ik voldoende voedingsstoffen binnen krijgen voor de race.

Nadat ik de chip en het stuurbord op de fiets heb gemonteerd kan er nog wat worden ingereden. Dat doen we op de vaste baan van de vereniging en tot mijn verrassing is die onderdeel van het parcours. In het gpx bestand wat we opgestuurd kregen was die niet opgenomen. Conclusie is dus dat we een keer of 8 de Van Werven bult van de steile kant naar boven moeten. Na 3 rondjes gaan we naar de start en blijkt dat alle deelnemers tegelijkertijd starten. Een grote groep dus. Dus zal wel dringen worden. We gaan het zien.

Ronde 1 en 2

Strak om 13:00 wordt het startsein gegeven en zijn we begonnen. Het is inderdaad dringen en het is file rijden het eerste stuk. Stil staan en gas geven de hele tijd. Het eerste stuk op de baan en later ook op het het eerste deel door het bos waar veel bochten zitten. Mijn start is zoals gewoonlijk niet al te best, maar vandaag is geen sprint. Het gaat om uithoudingsvermogen. Ik kan snel wat langzamere deelnemers in halen. Even 'links' of 'rechts' roepen is voldoende om er langs te kunnen. Nu maar eens kijken of ik een groepje kan vinden waarmee ik samen de eerste ronden kan afleggen. MIjn hartslag loop op tot boven de 150 en ik realiseer me dat ik op moet letten. Ik wil niet weer na een uur helemaal leeg zijn. Halverwege sluit ik aan bij een groepje met twee dames die lekker door rijden. Daar blijf ik bij in het wiel zitten en besluit even te pacen om de hartslag weer onder de 150 te krijgen. Dat lukt goed en ik besluit de kop over te nemen en mijn eigen tempo te gaan rijden. Als ze mee willen moeten ze maar in het wiel blijven hangen. Ronde een gaat onverwacht snel voorbij en we komen de eerste keer bij de Van Werven bult. Even licht schakelen en naar boven knallen. Daarna scherp draaien in de korte afdaling en rechtsaf door het houden huis naar beneden. Dat is een bekend parcours.

Als we over de finish komen pak ik mijn eerste reep en vertraag iets, in de verwachting dat iemand voorbij komt om de kop over te nemen. Dat gebeurt niet dus ik rij gevoon door. Kan ik zelf bepalen hoe ik het eerste stuk wil rijden. Na ongeveer een derde van de ronde is een korte steile bult waar je echt even klein moet schakelen. Als we die gehad hebben en op een gemakkelijker stuk rijden wordt er over genomen. Een man van ongeveer mijn leeftijd of iets ouder gaat naar de kop en trekt goed door. Het kost even moeite om het wiel te houden. Ik ben benieuwd hoe lang hij dat vol gaat houden. Dat wordt relatief snel duidelijk want hij vertraagd als we bij de oude crossbaan zijn. Daar neem ik weer over omdat de dames in het wiel blijven zitten. Zo maak ik de tweede ronde af en pak weer wat eten. Een kwart van de tijd zit er op. Rond de 58 minuten heb ik over de eerste twee ronden gedaan. 

Ronde 3 en 4

De hele derde rond fiets ik op kop en ik begin het parcours te kennen. Ik weet welke bochten ik snel kan nemen en waar ik even op moet letten. We rijden niet in niemandsland maar de verschillen met andere deelnemers zijn wel wat groter aan het worden. We pikken twee andere fietsers op die aan sluiten. De koploper van de tweede ronde is afgehaakt. Mijn aanname dat hij zich aan het opblazen was, zat er dus niet zo ver naast. Opvallend is dat er veel organisatie op het parcours is, en de weg die je een keer of vijf per ronde moeten over steken is afgesloten. Je kunt dus zonder problemen op volle snelheid door fietsen. Op de makkelijke stukken kan ik goed versnellen en een verzet zwaarder schakelen. Boven de 30 kilometer per uur rijden we daar. Bij de cross baan zie ik in een keer Dennis staan. Hij moedigt me aan wat stimuleert. HIj maakt ook een foto, wat ik wel kan waarderen.

In actie tijdens de wedstrijd

Als we ronde vier in gaan besluit ik de kop over te geven. Terwijl ik wat eten pak bij de finish vertraag ik zo veel dat de anderen wel over moeten nemen. Ik heb geen idee hoe lang zij gaan fietsen en ik wil nog wel even in het wiel kunnen zitten. Ook in het bos fietst dat toch gemakkelijker. Er blijkt nog maar één dame in de groep te zitten en die neemt de kop over. Daarna komen de twee mannen. Het is nu wel wat beter op letten want je moet reageren op de fietsers voor je en op de steile bult in het bos moet ik daarom van de fiets af. Een van de mannen slingert wat en rijdt zo langzaam dat ik niet door kan fietsen. Ik ren naar boven en spring snel weer op de fiets, maar er is een gaatje. Het duurt een kilometer voordat ik dat dicht heb. Dan merk ik ook voor het eerst iets van vermoeidheid. Goed blijven eten en drinken dus, en nog maar even het bordje van de ander leeg eten. Als we aan het einde van ronde vier zijn vraag ik aan de mannen in de groep hoe lang zij fietsen en dat blijkt twee uur te zijn. Zij stoppen er dus mee en ook de dame is klaar. Vanaf nu zit ik alleen.

Ronde 5 en 6

Het is rustig geworden op het parcours. Er zijn maar weinig 'idioten' die gekozen hebben voor de vier uurs race. Dat betekent dat ik de hele tijd alleen fiets én alleen af en toe een andere deelnemer tegen kom. Ik merk dat ik tegen de tijd aan begin te hikken en besluit dat het omdenken nu moet beginnen. Te beginnen met aftellen. Nog maar vier ronden te gaan en ik ben over de helft. Dat werkt prima. Ronde vijf is daarmee snel voorbij.

Als ik begin aan ronde zes merk ik dat de vermoeidheid begint toe te nemen. Het kost meer moeite om de bochten goed aan te snijden. Een paar keer kan ik de bocht maar net houden. Concentreren Ad! Nog maar drie rondjes, nog maar drie keer de bulten op. Op een plek waar de parcours elkaar bijna kruist zie ik Wim in een keer rijden. We hebben ons samen ingeschreven en ik had verwacht dat hij ver voor me zou rijden. Zou dat dan mee vallen? Later verklaart hij dat hij te weinig had gedronken en last van kramp had. Ik heb daar geen last van. Lang leve de Camelback op mijn rug. Maar ook de ervaring van de Marmotte. Eens in de gaten houden at er in de volgende ronden gebeurt. Ik sluit net boven de drie uur de ronde af. Het gaan in totaal 8 ronden worden.

Ronde 7 en 8 

Aan het begin van ronde zeven merk ik dat ik moet gaan pacen. De vermoeidheid slaat nu toch echt toe. En mijn rug begint een beetje op te spelen. Op een 'pijnlijke' manier wordt duidelijk dat ik mijn core stability oefeningen te lang heb genegeerd. Nog maar twee ronden, nog twee keer de Van Werven bult op. Nog maar een uurtje koers. Er is wat minder organisatie op het parcours. Ik denk dat zij ook moe worden. Er zijn ook wat meer deelnemers in de buurt in een keer. Dat maakt het leuker. Wim rijdt nog steeds even ver voor me en we roepen naar elkaar. Op een van de plekken waar we uit het bos komen zit al meer dan drie uur een dame op een stoel van de organisatie. In deze ronde ligt ze volgens mij de binnenkant van haar ogen te bewonderen. Dat is niet vreemd met zo'n mooi weer. Dan mag je ook wel even genieten.

Voorbeeld core stability oefening

En dan ga ik zo maar de laatste ronde in.Nog maar een keer het bos in, een keer de bulten op en het laatste stuk over de vaste baan. Ik ben i iddels ingehaald door een van de snellere deelnemers, maar als ik me niet vergis doet hij met met een team. Hij heeft er dus nog maar de helft van de tijd op zitten en volop kunnen rusten. Wim rijdt nog steeds met dezelfde voorsprong en ik zie hem rijden als ik de laatste keer de vaste baan op fiets. Uiteindeljik kom ik na 4:04:09 over de finish. Dat betekent dat ik de race goed heb ingedeeld. Mijn laatste ronde zal een minuut of twee langzamer zijn geweest dan de snelste. Ik zit ongeveer 1 minuut en 40 seconden achter Wim en daar ben ik meer dan tevreden mee. Ik heb er weer een mooi evenement op zitten 

En nu?

De afgelopen periode heb ik nagedacht of ik nog door wilde gaan met trainen en wat ik volgend jaar wil gaan doen. Voor de korte termijn ga ik in ieder geval deelnemen aan de wintercompetitie. Ik kan vier keer deelenemen en ik wil competitie in de benen hebben. Voor de langere termijn is de Schleck Granfondo geselecteerd op 3 juni 2023 en tijdens mijn 60e verjaardag zit ik waarschijnlijk in de voorbereidingsweek van de Marmotte Pyrénees. Dat lijkt het grote doel voor 2023 te worden. En daarna is het mooi geweest en stop ik met gestructureerd trainen via een trainer.